W związku z zawiadomieniem grupy mieszkańców o ogrodzeniu zamykającym dostęp do dróg wewnętrznych powiatowy inspektor nadzoru budowlanego (dalej jako PINB) wszczął postępowanie. Następnie decyzją PINB na podstawie art. 49b ust. 1 ustawy z 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tekst jedn.: DzU z 2013 r., poz. 1409 ze zm.) nakazał inwestorowi rozbiórkę ogrodzenia w formie bramy wjazdowej od strony drogi wewnętrznej. Inwestor zwrócił natomiast uwagę, że w jego opinii drogi wewnętrzne nie należą do dróg publicznych, nie mają charakteru publicznego, dlatego budowa ogrodzeń od strony dróg wewnętrznych nie wymaga zgłoszenia budowlanego. Sprawa trafiła ostatecznie do sądu.
Rozpatrując sprawę sąd zwrócił uwagę, że w orzecznictwie sądów administracyjnych nie ma jednomyślności co do zaliczenia drogi wewnętrznej do miejsc publicznych w rozumieniu art. 30 ust. 1 pkt 3 ustawy Prawo budowlane. Przykładowo w wyrokach w sprawach II SA/Wr 669/14, II SA/Wr 263/12, VII SA/Wa 491/10 zaprezentowano pogląd, że droga wewnętrzna w ujęciu powołanego przepisu nie jest zaliczana do miejsc publicznych. Według stanowiska z wyroku z 4 lutego 2002 r. w sprawie IV SA 2386/99 droga wewnętrzna zawsze stanowi miejsce publiczne w rozumieniu powołanego przepisu.
Najszerzej prezentowane jest jednak stanowisko, że droga wewnętrzna będzie miała cechy miejsca publicznego, jeżeli dostęp do niej ma nieograniczona ilość osób, a więc będzie to miejsce ogólnodostępne. Wymaga to indywidualnej oceny dokonywanej na gruncie okoliczności konkretnej sprawy. Zauważyć bowiem należy, że przepis art. 30 ust. 1 pkt 3 ustawy Prawo budowlane w brzmieniu obowiązującym w dacie budowy wymagał zgłoszenia nie tylko dla budowy ogrodzeń od strony dróg, ale i ulic, placów, torów kolejowych oraz „innych miejsc publicznych”. Nie ulega więc wątpliwości, że droga wewnętrzna, niestanowiąca drogi publicznej w rozumieniu ustawy o drogach publicznych, może spełniać kryteria „innego miejsca publicznego”, o którym mowa w art. 30 ust. 1 pkt 3 ustawy Prawo budowlane według stanu prawnego obowiązującego do 28 czerwca 2015 r.
Wyrok WSA w Białymstoku z 1 października 2015 r., sygn. akt II SA/Bk 523/15
