Mieszkaniec zwrócił się do prezydenta miasta o przyznanie jednorazowej zapomogi pieniężnej. Ten odmówił przyznania żądanej pomocy uznając, że wnioskodawca nie spełnił kryterium dochodowego ustalonego w uchwale w sprawie jednorazowej zapomogi finansowej z tytułu urodzenia dziecka, wynoszącego 550 zł netto na osobę w rodzinie. Dochód rodziny w miesiącu poprzedzającym złożenie wniosku wyniósł 2947,43 zł, podczas gdy nie powinien przekroczyć 1650 zł. Złożył się na niego zasiłek rodzinny (77 zł) i zasiłek macierzyński (1037,10 zł). Ponadto w kwietniu 2015 r. wnioskodawca otrzymał na rozpoczęcie prowadzenia działalności gospodarczej kwotę 22 000 zł od powiatowego urzędu pracy. Z uwagi na jej wartość kwotę tę należało rozliczyć na 12 kolejnych miesięcy począwszy od miesiąca wypłaty i doliczyć do dochodu rodziny, a więc także w miesiącu poprzedzającym zgłoszenie wniosku o zapomogę.
Mieszkaniec nie zgodził się z prezydentem i w odwołaniu zakwestionował doliczenie do dochodu dotacji otrzymanej na rozpoczęcie działalności gospodarczej, gdyż była ona przeznaczona na konkretny cel, a nie na utrzymanie rodziny. Musiał ją rozliczyć zgodnie z wcześniej złożonym oświadczeniem o celu przeznaczenia. Wojewódzki sąd administracyjny przychylił się do skargi i uznał ją za zasadną.
W ocenie sądu organy dokonały wadliwego ustalenia dochodu rodziny skarżącego i w sposób nieuprawniony uwzględniły przy wyliczeniach środki otrzymane przez niego jednorazowo na podjęcie działalności gospodarczej w wysokości 22 000 zł. Świadczenie to (dofinansowanie, jak stanowi art. 44 pkt 3 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy) stanowiło bowiem sensu largo jednorazowe pieniężne świadczenie socjalne w rozumieniu art. 8 ust. 4 pkt 1 ustawy o pomocy społecznej.
W ocenie sądu dofinansowanie przyznane skarżącemu w rozumieniu art. 8 ustawy o pomocy społecznej stanowiło dochód, którym jednak nie mógł on w pełni swobodnie dysponować, w szczególności przeznaczyć go na zaspokojenie potrzeb rodziny. Było to świadczenie pieniężne, jednorazowe, zasadniczo bezzwrotne, przyznane w związku z bezrobociem na konkretny cel – aktywizację zawodową. Z umowy o dofinansowanie wynika, że skarżący obowiązany był je wydatkować w terminie do 30 dni od podjęcia działalności, a to powinno nastąpić w terminie 45 dni od otrzymania środków. Musiał także złożyć rozliczenie z wydatkowanych środków i przedłożyć dowody zakupów. Cele wydatkowania określone zostały w umowie i były to: zakup sprzętu, oprogramowania, wyposażenia oraz pojazdu. Środki niewykorzystane albo zwrócone lub odliczone w trybie określonym w ustawie o podatku od towarów i usług, podlegały zwrotowi.
Sąd uznał ostatecznie, że sporne dofinansowanie uznać należało za jednorazowe pieniężne świadczenie socjalne, gdyż biorąc pod uwagę powyższe rozważania mieści się ono w szerokim znaczeniu tego pojęcia, a jego cel nie pozwala na uwzględnienie w dochodach rodziny, które co do zasady mogą być przeznaczone na jej utrzymanie.
(Wyrok WSA w Rzeszowie z 13 września 2016 r., sygn. akt II SA/Rz 1664/15)
