Obowiązkiem gminy jest zapewnienie niepełnosprawnym dzieciom pięcioletnim i sześcioletnim oraz objętym wychowaniem bezpłatnego transportu i opieki w czasie przewozu do najbliższego przedszkola, oddziału przedszkolnego w szkole podstawowej, innej formy wychowania przedszkolnego lub ośrodka rewalidacyjno-wychowawczego albo zwrotu kosztów przejazdu dziecka i opiekuna na zasadach określonych w umowie zawartej między wójtem (burmistrzem, prezydentem) a rodzicami, jeżeli dowożenia zapewniają rodzice.
Z utrwalonego w orzecznictwie sądowo-administracyjnym stanowiska wynika, że pojęcie „najbliższe” składa się nie tylko z elementów położenia geograficznego, czyli odległości placówki od miejsca zamieszkania niepełnosprawnego dziecka, ale również z elementów posiadania przez daną placówkę warunków merytorycznych umożliwiających prawidłowe kształcenie dzieci z rozpoznanym rodzajem niepełnosprawności. Ten drugi element winien być oceniany indywidualnie w odniesieniu do treści orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego.
Najbliższym przedszkolem będzie zatem tylko takie, które pozwala realizować wszystkie wytyczne zawarte w orzeczeniu o potrzebie kształcenia specjalnego, dostosowane do zaleceń wyrażonych przez zespół orzekający w orzeczeniu o potrzebie kształcenia specjalnego. Orzeczenie stwierdzające potrzebę kształcenia specjalnego poprzez swe zalecenia indywidualizuje wobec określonego dziecka proces kształcenia, formę i programy nauczania oraz zajęcia rewalidacyjne, tworząc na przyszłość najlepsze warunki osiągnięcia celów systemu oświaty oraz odpowiednie warunki szczególnej opieki zdrowotnej, których stworzenie dla dziecka przez władze publiczne gwarantuje art. 68 ust. 3 Konstytucji RP.
Wyrok WSA w Gdańsku z 2 lipca 2020 r., III SA/Gd 833/19
