Wojewoda zarządzeniem zastępczym stwierdził wygaśnięcie mandatu radnego wskutek naruszenia przez niego zakazu zarządzania działalnością gospodarczą prowadzoną z wykorzystaniem mienia gminy. Organ nadzoru ustalił bowiem, że radny nie zrezygnował w terminie 3 miesięcy od złożenia ślubowania z funkcji prezesa stowarzyszenia Ludowy Klub Sportowy.
Wojewoda ustalił, że radny naruszył zakaz z art. 24f ust. 1 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, bowiem pełniąc funkcję prezesa stowarzyszenia Ludowy Klub Sportowy, zarządzał prowadzeniem działalności gospodarczej z wykorzystaniem mienia gminnego. Jak się okazało w toku postępowania, stowarzyszenie zawarło z gminą umowę reklamowania i promocji, z której wynikało, że w ciągu pół roku będzie ono świadczyć usługi o charakterze promocyjno-reklamowym na rzecz sponsora – gminy, w zamian za co ta zapłaci 30 tysięcy złotych. Organ nadzoru ocenił, że prowadzenie odpłatnej działalności polegającej na reklamowaniu i promocji stanowi prowadzenie usługowej działalności gospodarczej, spełniającej wymogi określone w ustawie z 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej. W ocenie wojewody działalność ta miała charakter zorganizowany, albowiem była prowadzona w ramach określonej struktury prawnej (stowarzyszenia) i ciągły, albowiem świadczona była przez długi czas, a stowarzyszenie osiągało z tego tytułu zysk. Była to zatem działalność gospodarcza, o której mowa w art. 24f ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym. Radny zaskarżył zarządzenie wojewody.
Sąd przyznał jednak rację organowi nadzoru, uznając nie ma znaczenia okoliczność – na którą powoływał się skarżący – że dochody z umowy sponsoringu pochodzące z gminy nie były przeznaczane przez LKS do podziału pomiędzy członków stowarzyszenia, zaś skarżący pełnił swoją funkcję honorowo. Sędzia uznał, że osoby pełniące funkcje publiczne muszą liczyć się z pewnymi ograniczeniami aktywności gospodarczej, których celem jest – jak podkreśla się w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego – zapobieżenie angażowaniu się osób publicznych w sytuacje i uwikłania mogące nie tylko podawać w wątpliwość ich osobistą bezstronność czy uczciwość, ale także podważać autorytet konstytucyjnych organów państwa oraz osłabiać zaufanie wyborców i opinii publicznej do ich prawidłowego funkcjonowania.
Wyrok WSA w Krakowie z 2 lutego 2015 r., sygn. akt III SA/Kr 511/14
