Rada gminy przyjęła, że ustalając wysokość opłaty za zajęcie pasa drogowego za niepełny rok kalendarzowy umieszczenia w pasie drogowym urządzeń infrastruktury technicznej niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego opłata obliczana jest proporcjonalnie do liczby miesięcy (wliczając miesiące niepełne) takiego umieszczenia. Z takim zapisem nie zgodził się prokurator, który wniósł skargę do wojewódzkiego sądu administracyjnego.
Sąd przyznał rację prokuratorowi i przypomniał, że z art. 40 ust. 5 ustawy o drogach publicznych, w brzmieniu obowiązującym w dacie podejmowania uchwały wynika, że „opłatę za zajęcie pasa drogowego w celu umieszczania w pasie drogowym urządzeń infrastruktury technicznej niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego, ustala się jako iloczyn liczby metrów kwadratowych powierzchni pasa drogowego zajętej przez rzut poziomy urządzenia i stawki opłaty za zajęcie 1 m2 pasa drogowego pobieranej za każdy rok umieszczenia urządzenia w pasie drogowym, przy czym za umieszczenie urządzenia w pasie drogowym lub na drogowym obiekcie inżynierskim przez okres krótszy niż rok opłata obliczana jest proporcjonalnie do liczby dni umieszczenia urządzenia w pasie drogowym lub na drogowym obiekcie inżynierskim.
Ponadto sąd uznał, że przepis uchwały, zamiast określać wysokość stawek opłaty za zajęcie 1 m2 pasa drogowego dróg publicznych w celu umieszczania w pasie drogowym urządzeń infrastruktury technicznej niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego, wkroczył w materię sposobu ustalania (obliczania) opłat za zajęcie pasa drogowego, która została już uregulowana przez ustawodawcę w przepisach ustawy o drogach publicznych. Tym samym, w ocenie sądu, rada gminy przekroczyła swoje kompetencje.
(Wyrok WSA w Szczecinie z 21 lipca 2016 r., sygn. akt II SA/Sz 390/16)
